Gorilla's
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
11 Juli 2013 | Oeganda, Kabale
Eindelijk was het dan zover. De tocht naar de berggorilla's. Moesten ons om acht uur in de ochtend verzamelen. Hadden een groep van 8 toeristen, een Canadees (Kevin) die we al eerder hadden gesproken op de camping en nog vijf 60+ toeristen. Hadden allemaal goed uitgeruste kleding aan, van die nordic stokken, dus ik maakte me geen zorgen, ik dacht alleen maar aan de gorilla's. We moesten eerst een eindje rijden door het regenwoud. Bij ons zat een militair in de auto. Tijdens de briefing werd gezegd dat er ook olifanten zijn in het bos, dat er daarom een militair met geweer meegaat. Tijdens de autorit vertelde hij dat het eigenlijk voor de veiligheid is, want er kunnen soms wat vervelende mensen in het bos zijn, mensen uit de Congo. Komt zelden voor zei hij, maar het is voor de veiligheid.
De tocht begon. De oudere dames hadden een porter gehuurd, iemand die je helpt met je spullen sjouwen en je de berg op en af helpt, want het is een zware tocht. De dames moesten voorop lopen want zij bepalen dan het tempo. En wat voor tempo, ongelofelijk traag. Ze moesten overal bij geholpen worden, het is af en toe erg stijl, ze moeten over boomstammen heen klimmen, allemaal dingen die deze dames niet kunnen op die leeftijd. Het staat ook duidelijk vermeld op de permit dat je een goede conditie moet hebben omdat het een zware tocht is. Maar deze oude pakhuizen hebben dat waarschijnlijk niet gelezen. En wij maar stilstaan en wachten, dan weer een klein stukje lopen en weer wachten. Dan kreeg de een weer geen adem, werd er een blad van een boom geplukt door de porter en gebruikt als waaier, weer een paar minuten stilstaan, en zo ging het maar door. Ik werd er niet vrolijk van, en ze bleven ook maar kletsen met elkaar, dan denk ik weer, dames, kop houden, energie bewaren voor het lopen...........
Maar na drie uur, wat dus makkelijk in 1,5 uur had gekund, kwamen we eindelijk op de plek waar de gorilla's waren. Wat een prachtige beesten, en je kan zo dichtbij komen, van twee meter afstand en je zit op de grond bij een reusachtige silverback. Ze zitten daar rustig te eten, laten af en toe een wind, als je te dicht bij komt hoor je even een kleine grom, maar voor de rest voel je je heel veilig. Ze vallen zelden aan, maar dat dacht men van Bokito natuurlijk ook. Het is erg mooi om naar te kijken, iets wat je niet snel mee maakt. Na een uur laten we de gorilla's weer alleen, en de terugtocht is begonnen. En jullie voelen de bui al aankomen, een lange tocht terug met de oude pakhuizen. Maar gelukkig begon het te regenen. Wij, Rene en ik en de Canadees, mochten verder lopen met de militair en een tracker. Gelukkig maar, want toen ging het allemaal erg snel. Het begon ook nog keihard te hagelen, dikke stenen op je hoofd, we waren zeik en zeik nat toen we na een uurtje terugkwamen. Ja, dat heb je met een tropisch regenwoud, het kan in een keer omslaan.
Morgen gaan we onze paspoorten ophalen, daarna doorrijden naar Kenia. Hier zullen we niet lang blijven, want we gaan gelijk door naar Ethiopië. We hebben genoeg parken gezien en Kenia is redelijk aan de prijs, dus we rijden hier als het ware doorheen in drie/ vier dagen. Het is een slechte weg, dus het zal een lange rit worden.
Tot zover,
Marieke
De tocht begon. De oudere dames hadden een porter gehuurd, iemand die je helpt met je spullen sjouwen en je de berg op en af helpt, want het is een zware tocht. De dames moesten voorop lopen want zij bepalen dan het tempo. En wat voor tempo, ongelofelijk traag. Ze moesten overal bij geholpen worden, het is af en toe erg stijl, ze moeten over boomstammen heen klimmen, allemaal dingen die deze dames niet kunnen op die leeftijd. Het staat ook duidelijk vermeld op de permit dat je een goede conditie moet hebben omdat het een zware tocht is. Maar deze oude pakhuizen hebben dat waarschijnlijk niet gelezen. En wij maar stilstaan en wachten, dan weer een klein stukje lopen en weer wachten. Dan kreeg de een weer geen adem, werd er een blad van een boom geplukt door de porter en gebruikt als waaier, weer een paar minuten stilstaan, en zo ging het maar door. Ik werd er niet vrolijk van, en ze bleven ook maar kletsen met elkaar, dan denk ik weer, dames, kop houden, energie bewaren voor het lopen...........
Maar na drie uur, wat dus makkelijk in 1,5 uur had gekund, kwamen we eindelijk op de plek waar de gorilla's waren. Wat een prachtige beesten, en je kan zo dichtbij komen, van twee meter afstand en je zit op de grond bij een reusachtige silverback. Ze zitten daar rustig te eten, laten af en toe een wind, als je te dicht bij komt hoor je even een kleine grom, maar voor de rest voel je je heel veilig. Ze vallen zelden aan, maar dat dacht men van Bokito natuurlijk ook. Het is erg mooi om naar te kijken, iets wat je niet snel mee maakt. Na een uur laten we de gorilla's weer alleen, en de terugtocht is begonnen. En jullie voelen de bui al aankomen, een lange tocht terug met de oude pakhuizen. Maar gelukkig begon het te regenen. Wij, Rene en ik en de Canadees, mochten verder lopen met de militair en een tracker. Gelukkig maar, want toen ging het allemaal erg snel. Het begon ook nog keihard te hagelen, dikke stenen op je hoofd, we waren zeik en zeik nat toen we na een uurtje terugkwamen. Ja, dat heb je met een tropisch regenwoud, het kan in een keer omslaan.
Morgen gaan we onze paspoorten ophalen, daarna doorrijden naar Kenia. Hier zullen we niet lang blijven, want we gaan gelijk door naar Ethiopië. We hebben genoeg parken gezien en Kenia is redelijk aan de prijs, dus we rijden hier als het ware doorheen in drie/ vier dagen. Het is een slechte weg, dus het zal een lange rit worden.
Tot zover,
Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
