Danakil Depression

Het noorden van Ethiopië zit vol verrassingen. We hadden een vierdaagse trip geboekt naar de Danakil Depression, één van de heetste plekken op de wereld, 170 meter onder zeeniveau en met een actieve vulkaan. Maar voordat we de warmte in zouden gaan hadden we nog een dag in de bergen, waar verschillende kerken uit het jaar 600 verstopt zitten. We hebben er drie bezocht. De kerken op zich stellen niet veel voor, het gaat meer om de klim er naar toe. De eerste twee waren voor ons oude mensen redelijk goed te doen. Na 1,5 uur omhoog klimmen kom je op een vlak gedeelte van de berg waar een monnik woont die de sleutel heeft van de kerk. De deur van de kerk is 0,5 meter hoog, de kerk zelf zal niet groter zijn dan menig badkamertje in Nederland.
De derde beklimming was echt prachtig. Je zit midden in de bergen, hebt een fantastisch uitzicht over de omliggende bergen en de dorpjes beneden je. Op een gegeven moment moesten we 5 meter verticaal de berg op. We hadden al een touw geregeld, want veiligheid voor alles. De gids en de herders die mee gaan zijn erg behulpzaam en zeggen waar je je voet neer moet zetten en waar je je aan vast kan houden. Zelf vliegen ze de berg op alsof je gewoon op straat loopt. Dan ben je bijna bij de kerk, maar we moesten nog even een stukje op een richel van 1 meter breed lopen. Dus aan de ene kant hou je je vast aan de berg, aan de andere kant zie je de afgrond. Het idee is erg angstaanjagend, het pad is niet moeilijk. Het was een prachtige klim, een van de mooiste dingen die ik heb gedaan.
De dag erna gingen we met een groep van totaal 14 mensen op weg naar de Danakil, wij mogen Danakil zeggen. Wij waren met onze eigen auto, de rest werd gereden. We kwamen in de avond aan, de temperatuur was 46 graden, en na het diner begon de wandeltocht naar de vulkaan, Erte Ale. Normaal gesproken loop je hier 3 uur over, maar we hadden iemand in de groep die ziek was, dus onze tocht duurde 4,5 uur. Het laatste uur was verschrikkelijk. Ten eerste ben je kapoty door de warmte, ten tweede ban je kapot doordat je constant moet wachten op degene die ziek was en ten derde, je ziet de vulkaan in de verte gloeien, maar het lijkt alsof je niet dichterbij komt. Ik zat er in ieder geval helemaal doorheen. Maar, op een gegeven moment zei de gids: we gaan hier naar beneden en dan zijn we er over 5 min. En dat klopte, stonden we opeens op de rand van de vulkaan, waar je de warmte kan voelen en de kolkende vuurmassa kan aanschouwen. Wat een prachtig gezicht. Ik kan het het beste omschrijven als het kijken naar de zee, maar dan zie je lava/magma omhoog knetteren. De kerken waren mooi, maar dit sloeg alles. Ik denk niet dat je dit ergens in de wereld kan zien op deze manier, zonder hekken, zonder afscherming.
We hebben die nacht 2,5 uur buiten geslapen, want we moesten voordat de zon opkwam weer beneden zijn, anders is het daar niet te doen qua warmte.
Na een lange reis terug naar het hotel waar het lekker koud was, zijn we de volgende dag weer vertrokken naar de Danakil, alleen nu naar de zoutvlaktes en zwavelmeren. We hebben eerst in een dorpje geslapen (althans geprobeerd). Er wonen daar mensen in die hitte, hebben helemaal niets, krijgen voedsel en water van de overheid. Ik kan me niet voorstellen om daar te wonen, ik zou helemaal gek worden.
De zwavelmeren waren mooi,( leek een klein beetje op Roturua in NZ Elleke), het ruikt naar rotte eieren en het lijkt alsof je op koraal loopt.
Al met al waren het mooie dagen, maar de hitte vond ik redelijk zwaar, ik had er veel moeite mee. Je kan soms alleen maar denken, wat heb ik het warm, en daar moet je even doorheen.
We zitten nu in Axum, helemaal in het noorden, dicht bij de grens van Eritrea. Gaan morgen richting de Simien Mountains, waar ze een soort baviaan hebben die nergens anders op de wereld leeft.

Tot zover,

Marieke