Heet Sudan

We zijn begonnen in het plaatsje Gaderif. Het was wennen want na een lekker regenseizoen in Ethiopië kwamen we terecht in het woestijn land Soedan. De temperatuur was even wennen, maar toen wisten we nog niet dat het veel warmer zou worden. Het is een moslimland, alle mannen lopen in witte jurken zoals Rene dit noemt, de vrouwen zijn helemaal bedekt, de burka's zijn er weinig maar wel aanwezig. Wilders zal zich hier opvreten.
Overal zijn thee/koffie tentjes waar de mannen dan zitten, een sigaret erbij of wat te eten. De vrouwen zitten hier niet, waarom is mij niet duidelijk, zal wel met de cultuur te maken hebben. De eerste dag liep ik in een hemdje rond, maar al snel droeg ik een lange broek en een t shirt met lange mouwen, want ik voelde me niet echt op m'n gemak. Ik ging wel theedrinken bij de tentjes, werd een beetje raar gekeken maar men zegt niets, dus dan zal het wel goed zijn. We zijn tenslotte toeristen. Het eten is ook een geval apart. Je wordt bij andere mensen aan tafel uitgenodigd om mee te eten. Erg lief en leuk, maar iedereen eet uit dezelfde bak, je hebt niet je eigen bord. En men eet met de handen, bestek kennen ze niet. Dus dan zit je met je (rechter) hand in een bak met rijst en kip waar ook je buurman in zit, wetende dat hij zijn linkerhand gebruikt bij het toiletteren. Het is een wonder dat we nog steeds niet ziek zijn geworden. Ja, we verleggen veel grenzen, letterlijk en figuurlijk.
Ook het sanitair is hier een groot feest. Over het algemeen hurktoiletten, dat is nog niet zo erg vind ik, maar de lucht die eruit komt en hoe het eruit ziet. Het is het zo ongelofelijk smerig. In de douches zit overal schimmel, kalkaanslag, vieze plekken, rot. De hotels doen hun best, maar ook daar ziet het er niet uit. Het water wat uit de kraan komt komt rechtstreeks uit de Nijl, of er is geen water.
En dan het bidden. Want de moslims zijn vieze mensen, maar als ze gaan bidden halen ze alles uit de kast. Er liggen overal op straat kleedjes waar ze op bidden. Eerst gaan ze zich wassen. Er staan overal grote tonnen water op straat met gietertjes. Deze gebruiken ze om zich te reinigen. Dan gaan de slippers uit, hup, op het kleedje en bidden maar. Soms staan ze in rijen van twintig naast elkaar, en weer op de knieën de grond te kussen. Ja, die Allah heeft het goed voor elkaar
Hoe meer we naar het noorden gingen, hoe warmer het werd. In Khartoum was het al niet uit te houden, maar daar waaide af en toe een koudere wind, dus we konden daar wel kamperen. Lekker de tent open, dat ging prima. Maar daarna zijn we naar Dongola en Karima gegaan. Dit ligt in de Nubi woestijn. Bij een woestijn dacht ik altijd aan oneindig veel zand, kamelen, denken dat je water ziet, felle zon, en een enorme hitte. En dit klopt helemaal, vooral die hitte. Op een gegeven moment was het 50 graden buiten. Dit is niet uit te houden. Overdag kan je dus eigenlijk niets doen, behalve rijden in de auto om nog een klein beetje verkoeling te krijgen, we hebben geen airco, of in een ka,er verblijven met airco. In de ochtend of in de avond gingen we dingen bekijken, maar dan was het nog 40 graden.
Maar, het land heeft wel wat. De mensen zijn super vriendelijk, willen je overal bij helpen en vragen dan geen geld, wat uitzonderlijk is in Afrika. Ze stappen bij je in de auto om je de weg te wijzen, ook al is het een kwartier rijden, dan lopen ze weer terug, geen probleem. Ook zijn ze erg eerlijk, zetten je bijna nooit af qua prijs als je iets koopt. Ze zijn erg nieuwsgierig en willen je graag van alles vragen, maar als ze geen Engels spreken gaat dit moeilijk.
Ook hebben we echt oude dingen gezien, zoals een aantal graftombes met muurtekeningen, 2400 jaar voor Christus. Er is een berg in Karima waar een tempel in verscholen zit. Ook zijn er piramides, maar niet zo groot als in Egypte. En de woestijn is ook wel erg mooi. Je rijdt urenlang door een woest landschap met niets dan zand en hitte. Af en toe zie je wat hutjes, af en toe een kameel of geiten, heel apart.
Het is het laatste land wat we bezoeken, want de reis zit er helaas op. We kunnen niet terug door Egypte, vinden we niet veilig genoeg, dus onze auto verschepen we vanuit hier en wij vliegen terug naar Nederland. Jammer dat de reis zo moet eindigen, het liefste waren we terug gereden, maar de onrust in Egypte heeft onze plannen doen veranderen. Het geeft een gevoel alsof je de reis niet afmaakt. Helaas maar zo gaat het in het leven.
Tot zover,

Marieke